Aktywność fizyczna w cukrzycy
Istotnym elementem terapii cukrzycy jest regularny wysiłek fizyczny. Pomaga on nie tylko utrzymać sprawność organizmu, zredukować masę ciała, ale również zwiększa wrażliwość tkanek na insulinę – by wprowadzić do komórek ciała określoną ilość glukozy potrzebne będzie mniej insuliny.
Wysiłek fizyczny to:
- większa wrażliwość na insulinę
- poprawa kontroli glikemii
- poprawa profilu lipidowego
- redukcja masy ciała
- poprawa nastroju, nawet u osób z depresją
Wysiłek fizyczny, szczególnie u osób mało aktywnych, powinien być wprowadzany z umiarem oraz z zachowaniem szczególnej uwagi i częstych kontroli glikemii. Wysiłek powinien być dostosowany do możliwości fizycznych osoby z cukrzycą, wyrównania metabolicznego oraz ogólnego stanu zdrowia. Osoby bez istotnych przeciwwskazań, szczególnie w młodszych grupach wiekowych, należy zachęcać do wysokiej aktywności fizycznej, w tym do uprawiania sportu. Chorzy tacy wymagają dodatkowej edukacji w zakresie efektu glikemicznego wywołanego różnymi rodzajami aktywności fizycznej (np. wysiłek tlenowy, oporowy, interwałowy).
Aktywność fizyczna w cukrzycy
Podejmując wysiłek fizyczny należy oznaczyć stężenie glukozy i zaopatrzyć się w wodę oraz produkty węglowodanowe o wysokim i średnim indeksie glikemicznym. Każdy wysiłek niesie ryzyko niedocukrzenia (hipoglikemii), dlatego należy:
- oznaczyć glikemię przed wysiłkiem fizycznym, w jego trakcie i po zakończeniu
- ustalić z lekarzem dawkowanie insuliny przed wysiłkiem oraz po wysiłku
Hipoglikemia może wystąpić w trakcie i po zakończeniu wysiłku tlenowego nazywanego aerobowym. To rodzaj wysiłku, podczas którego tętno tylko nieznacznie się podnosi. Obciążenie serca i mięśni jest niewielkie, co pozwala uprawiać sport przez dłuższy czas.
Osoby uprawiające tak zwane sporty beztlenowe (anaerobowe, np.: podnoszenie ciężarów, sprint, boks, sporty wodne, kolarstwo górskie), czyli wymagające wysiłku przy wysokim tętnie, częściej zagrożone są wystąpieniem:
- hiperglikemii w trakcie wysiłku
- hipoglikemii po wysiłku
Glukometr Glucomaxx® posiada dodatkowo wyjątkową funkcję – ostrzeżenia ketonowego.
Gdy wartość glikemii wynosi 240 mg/dL lub więcej glukometr wyświetla komunikat 
informując o wysokim poziomie cukru i rosnącym ryzyku kwasicy ketonowej.
Jeżeli wartość glikemii przekracza 250 mg/dl (13,9 mmol/l), należy oznaczyć ciała ketonowe w moczu. Obecność acetonu w moczu wyklucza jakikolwiek wysiłek fizyczny. W takiej sytuacji należy uzupełnić płyny, podać insulinę
w dawce korekcyjnej i odpocząć.
Podczas wysiłku fizycznego należy pamiętać o uzupełnianiu płynów obojętnych oraz jonów, a szczególnie potasu i magnezu.
